Dwa lata po niesamowitym sukcesie poprzedniej ekspedycji w ramach projektu Mahafaly Karst Exploration Project (MKEP) w 2014 roku, zespół powrócił na Madagaskar w pięcioosobowym składzie doświadczonych eksploratorów by prowadzić dalszą eksplorację aktywnych projektów w zapadlisku Aven i Malazamanga i jak się okazało, otworzyć kolejną ogromną bramę do podwodnych cudów Madagaskaru.

Badania paleontologiczne w zapadlisku Aven

Współpracując z rozszerzonym zespołem naukowców i paleontologów z Central Michigan University, University of Massachusetts Amherst i University of Antananarivo, zespół rozpoczął dalszą podwodną dokumentację znalezisk i pobieranie próbek z ogromnego skupiska skamieniałości odkrytego w zapadlisku w 2013 roku.

W bardzo krótkim czasie Phillip Lehman, Ryan Dart i Zachary Klukkert zebrali trzy skrzynie próbek, które pozwoliły naukowcom odkryć skamieniałości wymarłego krokodyla Voay, wymarłych gatunków lemurów i legendarnego 12-metrowego Mamutaka – ogromnego, trzymetrowego strusia madagaskarskiego zwanego „ptakiem słoniem”.

Według naukowców, ukształtowanie terenu i lokalizacja zapadliska Aven stworzyły idealne warunki dla powstawania skamieniałości – miejsce to nie tylko przyciągało rzesze zwierząt, ale również pomogło w tworzeniu skamieniałości między innymi ze względu na specyficzny skład wody. Dzięki temu powstało niesamowite okno w przeszłość, dostarczające ogromnej ilości danych na temat biologii wymarłych endemicznych gatunków Madagaskaru.

Dalsza eksploracja jaskini Malazamanga

Podczas poprzednich ekspedycji zespół osiągnął maksimum tego, co było możliwe do odkrycia z użyciem obiegu otwartego. Dlatego tym razem położono nacisk na dalszą eksplorację z użyciem rebreatherów CCR, które umożliwiły głębsze i dłuższe nurkowanie przy jednoczesnym skróceniu czasu dekompresji.

Niewyobrażalna wręcz skala jaskini stanowi wyzwanie i mimo zastosowania świateł wideo o strumieniu ponad 30.000 lumenów, nie udało się w pełni oświetlić jej komór. Już samo dotarcie do końca poprzednio zainstalowanej liny poręczowej wymagało sporej ilości czasu i bardzo komplikowało dalszą eksplorację. Brak wyraźnych trendów co do orientacji jaskini utrudniał podejmowanie decyzji co do kierunków dalszej eksploracji. Kolejne partie jaskini mogły rozpoczynać się w każdym z wielu niewielkich korytarzy w stropie, ścianach czy spągu w tej ogromnej przestrzeni.

Początkowe nurkowania były bardzo obiecujące i zespół zainstalował kilkaset metrów liny poręczowej w nowych sekcjach, jednak coraz częściej nurkowie wracali z pełnymi kołowrotkami, zmęczeni i pełni wątpliwości. Pomimo tych frustracji, Hans Kaspersetz i Patrick Widmann powiększyli odkrytą część jaskini z dotychczasowych 2.7 km, do ponad 4.5 km, nurkując na maksymalną głębokość 50 metrów.

W chwili zakończenia wyprawy, Malazamanga była największą zalaną jaskinią w Afryce i zdaniem zespołu jedną z najpiękniejszych na świecie.

Odkrycie jaskini Anjanamba

Czasem największe odkrycia nie wymagają przemierzania wielu kilometrów w dżungli. Podczas nurkowań eksploracyjnych w jaskini Andakatomivola, odkrytej przez zespół w 2014 roku i udostępnionej przez wodza Fahazoa, do członków zespołu dotarły pogłoski o dużym zapadlisku o nazwie La Piscine (basen pływacki). Phillip Lehman i Ryan Dart znaleźli lokalnego przewodnika, który po krótkiej przejażdzce ciężarówką i łatwiej wędrówce doprowadził ich do dużego otworu u podnóża baobabu.

Członkowie lokalnego plemienia Mikea, dla których miejsce to jest święte, po wyjaśnieniu Phillipa w jakim celu przybyli, pozwolili mu zanurkować z fajką. Ku podekscytowaniu wszystkich okazuje się, że jaskinia jest spora i ma duży potencjał do eksploracji.

Ryan i Phillip wrócili już następnego dnia, w celu weryfikacji i oceny nowego odkrycia. Pod wodą zobaczyli bardzo nietypowo uformowaną jaskinię, w której erozja została spowodowana wielokierunkowym przepływem. Stworzyło to wiele ostrych kątów i kolorów przypominających słonowodne sekcje meksykańskiej Cenote Regina.

Zespół bardzo szybko wykorzystał całą posiadaną linę poręczową a ze względu na brak możliwości zakupienia większej ilości, a także dobiegający do końca czas ekspedycji, podjęto decyzję o zawieszeniu eksploracji i powrocie z do Anjanamby jeszcze w tym samym roku.